HERB, FLAGA, PIECZĘCIE GMINY NOWE MIASTO
Gmina Nowe Miasto nie posiada swoich odrębnych symboli samorządowych. Tworzenie współcześnie znaków samorządowych: herbów, flag, chorągwi, pieczęci i atrybutów władzy umożliwiają:
- ustawa z dnia 21 grudnia 1978 roku o odznakach i mundurach (Dz. U. 1978 r., Nr 31 poz. 130 z późn. zm.);
- ustawa o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 roku (Dz. U. 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.);
- rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Komisji Heraldycznej z dnia 27 lipca 1999 roku (Dz. U. 1999r. Nr 70, poz. 779);
- rozporządzenie ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie powołania Komisji Heraldycznej z dnia 20 stycznia 2000 roku (Dz. U. 2000 r. Nr 6, poz. 83 z późn. zm.).
Gminy są uprawnione do posiadania herbu dopiero od 1990 roku. Zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, do właściwości organu stanowiącego należy podejmowanie uchwał w sprawach: herbu gminy, nazw ulic i placów publicznych oraz wznoszenia pomników.
Obowiązujące obecnie reguły prawa wymagają aby wzory symboli gmin i miast tworzone były w zgodzie z zasadami heraldyki, weksylologii i z uwzględnieniem miejscowej tradycji historycznej.
Historia z ustanowieniem herbu Gminy Nowe Miasto rozpoczęła się we wrześniu 2011 roku, gdy na zlecenie Wójta Gminy – Instytut Genealogii w Grójcu podjął prace w zakresie wykonania grafiki samorządowych symboli Gminy.
Opracowania graficznych i opisowych projektów herbu, flagi i pieczęci dokonał Pan Tadeusz Gajl, członek Rady Programowej Instytutu i jego konsultant. To jeden z czołowych polskich heraldyków, artysta plastyk, autor wielu projektów herbów samorządowych i autor największego i najlepszego jak dotąd dzieła pt.: „Herbarz Polski od średniowiecza do XX wieku” (wyszukiwarka heraldyczna gajl.wielcy.pl).
Oceny sporządzonego projektu graficznego symboli gminy dokonał Zespół opiniujący powołany przez Wójta Gminy. W skład Zespołu weszli przedstawiciele: Rady Gminy, Urzędu Gminy, oświaty, kultury, mieszkańców gminy. Zespół oceniający wypowiedział opinię do przedłożonych przez grafika projektów herbu. Jednocześnie stwierdzono by zachować zaproponowany wizerunek herbu w nawiązaniu do historycznej przeszłości naszego terenu i miejscowości. Nie ma bowiem ważnych powodów, by od tej tradycji odchodzić. Zaproponowanym wizerunkiem herbu jest postać św. Jana Chrzciciela trzymającego w lewej ręce Baranka Bożego w kole.
Prezentacja Gminy
Gmina Nowe Miasto jest jedną z 229 gmin wiejskich województwa mazowieckiego. Wśród 12 gmin powiatu płońskiego zajmuje 9 lokatę pod względem liczby ludności i 7 lokatę pod względem powierzchni 118,35 km2, gęstości zaludnienia 40,4 mieszk./ km2.
Użytki rolne zajmują 67,5% powierzchni gminy, grunty leśne – 29,2%, grunty zabudowane i zurbanizowane - 2,2%. Wskaźnik lesistości jest wyższy o 4,4 pkt. proc. niż średnia w województwie i o 13,6 pkt. proc. niż w powiecie.
W skład Gminy wchodzi 37 miejscowości, które tworzą 33 sołectwa. Gminę zamieszkuje ok. 4700 mieszkańców. Miejscowości gminy wchodzą w skład pięciu parafii: w Nowym Mieście p.w. Św. Anny, oraz poza granicami gminy: w Królewie, w Cieksynie, w Łopacinie i parafia w Klukowie.
Miejscowości gminy to: Adamowo, Aleksandria, Anielin, Belin, Czarnoty, Gawłowo, Gawłówek, Gościmin Wielki, Grabie, Gucin, Henrykowo, Janopole, Jurzyn, Jurzynek, Kadłubówka, Karolinowo, Kubice, Latonice, Miszewo B, Miszewo Wielkie, Modzele-Bartłomieje, Nowe Miasto, Nowe Miasto-Folwark, Nowosiółki, Popielżyn Dolny, Przepitki, Rostki, Salomonka, Szczawin, Tomaszewo, Władysławowo, Wólka Szczawińska, Zakobiel, Zasonie, Zawady B, Zawady Stare, Żołędowo.
Historia Gminy
Historyczne znaczenie miejscowości wchodzących w skład gminy Nowe Miasto – było zróżnicowane, przy zdecydowanej dominacji miejscowości Nowe Miasto.
Nowe Miasto jest jedną z najstarszych mazowieckich miejscowości, chlubiącą się wczesnośredniowiecznymi tradycjami grodowo-miejskimi. Od średniowiecza było siedzibą parafii, było też pośród wszystkich miejscowości gminy miejscowością najludniejszą.
Na początku nazywało się ono Nowe Sioło, następnie Nowemiasto i ostatecznie Nowe Miasto. Położone jest na prawym brzegu rzeki Sony, dopływie Wkry. Dogodne położenie geograficzne osady na skrzyżowaniu ważnych dróg handlowych (tędy bowiem przechodziły szlaki handlowe z Rusi, Litwy, Wołynia i Małopolski do Prus i na Pomorze) spowodowało, że władcy Mazowsza zbudowali tu we wczesnym średniowieczu gród obronny, usytuowany na sztucznie usypanym wzniesieniu wśród moczarów nad rzeką Soną. Gród ten, poza normalnymi funkcjami administracyjnymi, miał także za zadanie chronić bezpieczeństwa mieszkańców i szlaku komunikacyjnego prowadzącego do Płocka – stolicy Księstwa.
Usytuowanie miasta na pograniczu prusko-jaćwiesko-litewskim powodowało, że było one narażone na liczne napady Prusów, Litwinów, Krzyżaków i innych.
W 1368 roku Litwini pod wodzą księcia Kiejstuta napadli na północne Mazowsze, rabując i paląc. W tym czasie został spalony gród w Nowym Mieście, jak również zamki w Pułtusku, Płońsku, Czerwińsku i Wyszogrodzie. Wedle legendy po grodzie pozostała jedynie drewniana figura św. Jana Chrzciciela na brzegu rzeki Sony.
Odbudowywana miejscowość otrzymała dokument lokacyjny w 1388 roku od księcia mazowieckiego Janusza I, a w 1420 r. prawa miejskie i herb, który spotykamy w dokumentach z następnych wieków. Przywileje te zostały następnie potwierdzone w 1450 roku przez księcia Bolesława IV.
Parafię w Nowym Mieście p.w. Św. Trójcy (później – i do dziś – p.w. Św. Anny) ufundował w 1388 r. książę Janusz I, a biskup Ścibor ją erygował z kościołem pod wezwaniem Matki Bożej i Wszystkich Świętych. Obecny murowany z cegły, późnogotycki kościół, wzniesiony został około 1471 r. prawdopodobnie z fundacji księżnej mazowieckiej Barbary. W latach 1480-1482, z fundacji tejże księżnej, wybudowano kaplicę pod wezwaniem Świętego Ducha, św. Barbary i św. Leonarda oraz szpital.
W średniowiecznym podziale administracyjnym Mazowsza, Nowe Miasto figuruje jako stolica powiatu sądowego w ziemi zakroczymskiej. Funkcję tę pełniło ono aż do zaborów. Już w XIV wieku odbywały się tu roki ziemskie, co świadczy o wysokiej randze administracyjnej tej miejscowości. Kolejne potwierdzenie praw miejskich miało miejsce w 1621 roku.
Miasto było kilkakrotnie niszczone przez wielkie pożary. Najgroźniejsze z nich miały miejsce w latach 1548, 1615, 1904. Od 1564 roku miasto było siedzibą starosty.
Z lustracji miasta w 1565 roku wynika, że były tu 274 domy, czynnych było 20 gorzelni, zaś piwo ważyło 13 piwowarów. Na słynnych nowomiejskich jarmarkach, na które przyjeżdżali kupcy z bardzo odległych miejscowości, m.in. z Nowogrodu, Kijowa i Lwowa – handlowano głównie końmi i bydłem. Wspaniały rozwój miasta w XVII wieku oparty był głównie na istniejącym przemyśle włókienniczym i produkcji piwa eksportowanego do Prus. W czasie potopu szwedzkiego został całkowicie zniszczony książęcy dwór obronny, który funkcjonował jeszcze w 1645 roku. Obecnie pozostał po nim kopiec ziemny w południowo-wschodniej części osady. Obecnie kościół gotycki, który jest tu jedynym zabytkiem, ulegał wielu przebudowom. Kaplicę południową odbudowano w XVI wieku. Korpus kościoła został zniszczony w 1655 roku, następnie odnowiony. W czasie odnowy dokonano wielu zmian detali architektonicznych budowli, m.in. szczytów nawy, sklepień kaplicy, zakrystii i skarbca. W okresie następnych remontów przeprowadzonych w latach 1888-1898 zmieniono wykroje okien i polichromię. Podobnych zmian dokonano w latach 1907 i 1916. Obecnie kościół jest całkowicie odrestaurowany.
Nowe Miasto utraciło prawa miejskie w 1869 roku. Była to forma zemsty władz carskich za masowy udział mieszkańców miasta i okolic w zrywie niepodległościowym 1863 roku.