Z KART HISTORII...
W 1905 roku powstała w Nowym Mieście pierwsza jednostka straży ogniowej, której założycielem był Józef Izydor Siennicki, właściciel majątku ziemskiego w Zagwizdach (obecnie Nowe Miasto-Folwark) - prezes jednostki do 1911 roku. Kolejnym prezesem straży aż do wybuchu I wojny światowej (1914r.) był Roman Chodurski.
W latach I wojny światowej (1914-1918) ze względu na masowe powołanie do wojska mężczyzn, działalność straży została przerwana. Po odzyskaniu niepodległości jednostkę reaktywowano w roku 1920.
W latach 1920 – 1926 prezesem został Karol Reiner, zaś naczelnikiem - Nawrocki, który był sekretarzem Gminy Modzele. Następnie w latach 1926- 1939 funkcję prezesa pełnił Aleksander Galas. W latach 1926-1928 funkcję naczelnika objął Jan Idzikowski a w 1928 roku Eugeniusz Rosłoński.
W okresie okupacji niemieckiej (1939-1945) straż ogniowa w Nowym Mieście, na skutek represji okupanta funkcjonowała bez zarządu. Po odzyskaniu niepodległości w 1945 roku jednostka została zorganizowana ponownie. Organizatorami jej byli: Zygmunt Kraszewski, Marian Koralewski, Czesław Wietrzykowski i Bolesław Karasiewicz.
Pierwszym prezesem po wyzwoleniu został Zygmunt Kraszewski zaś naczelnikiem – Marian Koralewski. Bolesław Karasiewicz zaczął pełnić funkcję honorowego administratora gospodarczego jednostki, pełnił ją do śmierci tj. do roku 1986.
W 1947 roku w zarządzie nastąpiły zmiany. Wtedy to prezesem został Czesław Pietrzykowski, a naczelnikiem Stefan Krzemiński. W latach 1948 – 1952 funkcję prezesa ponownie przejął Zygmunt Kraszewski. W czasie jego prezesury było dwóch naczelników: Józef Widera w latach 1948-1950 i Stanisław Lubieniecki w latach 1950-1952.
W roku 1952 na skutek nadmiernej centralizacji władzy w ramach tzw. kultu jednostki oraz różnych nacisków administracyjnych – duża liczba członków odeszła z jednostki. W 1953 roku prezesem został Stefan Krzemiński, pełniąc tą funkcję do 1979 roku. W tym samym roku (1953) naczelnikiem został Józef Smoliński, następnie w 1956 roku funkcję naczelnika objął Zygmunt Bandurski i pełnił ją do 1965 roku. W latach 1965 - 1983 na naczelnika wybrano Witolda Piekarzewskiego a w 1979 roku na prezesa Leona Figurskiego. W 1983 roku naczelnikiem został Eugeniusz Strzałkowski.
Początkowo pomieszczenie straży mieściło się w drewnianym budynku przy Zielonym Rynku. Remizę pobudowano po 1926 roku w tym samym miejscu. Na tamte czasy był to budynek bardzo funkcjonalny, ze sceną. Remizę rozebrano w 1965 roku i w ciągu trzech lat pobudowano nową, natomiast w latach 1978 – 1980 dobudowano dodatkowe pomieszczenia: świetlicę, garaż, piwnicę.
Nowomiejscy strażacy nie tylko dzielnie gasili pożary lecz również prowadzili działalność społeczno-kulturalną o głębokich treściach patriotycznych. Zebrania towarzyskie, bale i amatorskie przedstawienia były w okresie niewoli formami realizacji zasadniczego celu, jakim było rozbudzenie i utrzymanie ducha narodowego.
Działaczami, którzy najbardziej poświecili się dla spraw straży pożarnej w Nowym Mieście byli:
przed wojną: Józef Izydor Siennicki, Karol Reiner, Nawrocki i Aleksander Galas.
po wojnie: Zygmunt Kraszewski, Bolesław Karasiewicz, Stefan Krzemiński, Witold Piekarzewski, Zygmunt Bandurski, Zygmunt Czarnecki, Mieczysław Wardzyński i Feliks Iwaćkowski.
Przy jednostce straży ogniowej w Nowym Mieście funkcjonowała również orkiestra. Powstała ona w 1921 roku, jej pierwszym dyrygentem był Wacław Biliński. Ze względu na brak funduszy część członków orkiestry odeszła do podobnego zespołu przy szkole podstawowej, którym dyrygował Kulesza. Ale już w latach 1930 – 1939 orkiestra wznowiła swoją działalność. Kierował nią dalej uzdolniony muzyk Wacław Biliński, natomiast po wojnie kierownictwo nad orkiestrą przejął Stanisław Sakowski.
Przed wojną przy straży działał również zespół teatralny. Był on prowadzony przez Karola Reinera a później przez Perlińskiego. Po wojnie zespół prowadzony był przez nauczycielkę Marię Zalewską. Wszelkie dekoracje sceniczne wykonywała Irena Duszczyk. W roku 1923 powstał chór śpiewaczy, który był prowadzony przez Wawrzyńca Orzechowskiego.
Pierwszy sztandar dla straży ufundowało społeczeństwo Nowego Miasta w 1924 roku. W 1939 roku z chwilą aresztowania Aleksandra Galasa (ówczesnego prezesa) ślad po sztandarze zaginął i nigdy nie udało się już go odnaleźć.
Nowomiejska straż pożarna zapisała się pozytywnie w historii Nowego Miasta.
